jeśli nie takie? Owszem, wychowani na ambitnym kinie europejskim, w jakimś snobiźmie możemy pomyśleć o innych wielkich dziełach komedii, np. "Pół żartem, pół serio" albo o innych bardziej stonowanych, może silniej i przenikliwiej satyrycznych (zmierzając ku "Zemście" Fredry w ekranizacji Wajdy albo szukając innych ekranizacji wielkich komedii pisanych jako teatralne). Niemniej mamy do oceny filmy, nie sztuki teatralne, gdzie rzeczywiście komedia osiągnęła szczyt, lecz "Mania wielkości" jest naprawdę przykładem wielkości reżyserskiej i aktorskiej, nawet jeśli posługuje się często humorem sytuacyjnym, czy rysuje charaktery grubsza kreską, aczkolwiek... w tym filmie naprawdę komiczność jest osiągana w sposób bardziej złożony. Postacie są "ośmieszane" w sposób nietypowy, i to nie tylko bohaterowie filmu negatywni, ale i pozytywni, jak Blaz, osobliwie "ukarany" dziwną miłością.

W żadnym momencie widz się nie nudzi (chciałem w trakcie emisji filmu wyjść z pokoju, włożyć coś do lodówki, licząc na spowolnienie tempa, na nic - wciąż coś ważnego dla akcji się działo); cały film ma coś, co uważam za cechę najlepszych filmów, taki swoisty rytm, który powiedziałbym, że słyszę jak muzykę, niemal mógłbym go wystukać, wszystko płynie, ma kumulacje, potem wolniejsze, ale nadal dążące z pewną "prędkością" okresy (taki rytm wyraźnie się czuje w "Samych swoich", w "Panu Tadeuszu", w "Jak rozpętałem..."). Film tak błyszczy, że nawet niedostatki, jak zbyt współczesna, stereotypowa muzyka czy wiek i "nadmierna" jak na tę rolę wybitność Montanda nie psują całości.