Jeżeli muzyka w filmie kostimowym ma polegac na dostosowaniu ścieżki do realiów, to jest tam taka scena jak koleś brzdąka menueta na gitarze i wszyscy czekają, aż skończy. Bo niby to jego brzdąkanie ma im umilić czas, ale ogólnie to by woleli radio. Jakby mieli.
Natomiast zabieg wstawek rockowych- bo zapewne o taką muzykę Koledze chodzi- jest jednym z ciekawszych pomysłów w filmie, biorącym swój początek w założeniu Coppoli, że Maria Antonina niewiele różniła się od przeciętnej współczesnej nastolatki. Dlatego poza kostiumami "Maria Antonina" niewiele ma wspólnego z filmem kostiumowym.
Zupełnie inną kwestią jest natomiast realizacja skądinąd dobrych pomysłów, gdyż Coppola nie mówi nic nowego ponad to, co do tej pory powiedziała. Do tego nadmiar ciszy, który w "Lost in Translation" nie był nadmiarem, w jej nowej podukcji wydaje się byc rekompensatą za brak pomysłów. Dlatedo zgadzam się z przedmówcą odnośnie scen gapienia się Marii Antoniny w okno, ale nie zgadzam się, jakoby psuły one film "kostiumowy". Coppola daje się lubić milczenie w swoich filmach, tyle że w trzecim obrazie zaczyna ono już nużyć.