Jeżeli oczekujecie wzruszającej historii miłosnej, czy refleksyjnego filmu, nie wybierajcie "Marii Antoniny". To film na miły, spokojny wieczór z lampką czegoś czerwonego i % lub słodkiego (film w niektórych momentach przyprawia o ślinotok). Miło się go ogląda, podziwia piękne stroje, uczty, zwyczaje. Ale to tyle. Nie pozostawia po sobie nic. To jak pocztówka z ładnym krajobrazem, o której i tak się zapomni (przepraszam kolekcjonerów pocztówek za porównanie).