Wersal, swoiste więzienie dla wielkich i możnych Francji. Tym też się staje dla widzów kinowych. Jeśli Coppola chciała ukazać bezduszność, pustkę i totalną degrengoladę francuskiego dworu, to udało jej się to niesłychanie! Już po pół godzinie czułem straszliwy ból, zmęczenie i bezradność będąc, wraz z bohaterką uwięzionym w tym pięknym, lecz kompletnie pozbawionym życia świecie. Po pół godzinie miałem już dość, lecz Coppola niemiłosiernie ciągnie historię, męcząc i torturując absolutną i bezgraniczną pustką. Każda minuta ciągnęła się całą wieczność. Piękno Wersalu przyprawia o mdłości. Możni panowie to dandysi i idioci, a damy dworu to puste baniaki, gdzie nawet nasienie nie zagrzeje długo miejsca (nic więc dziwnego, że tak częste były poronienia). Nic i nikt nie było w stanie uratować tę upadłą produkcję. Szkoda tylko, że na sali nie wybuchła imitacja Rewolucji Francuskiej, która spaliłaby każdą kopię tego wątpliwego dzieła. W połowie seansu przy życiu trzymała mnie już tylko nadzieja na rychłe pojawienie się gilotyny. Niestety reżyserka okazała się bezlitosna do końca i nawet tej odrobiny otuchy mi odmówiła.
Kiedy wychodziłem z kina czułem się jak po ośmiogodzinnym maratonie. Ze zdumieniem stwierdziłem, że to były tylko dwie godziny.
Straszne, puste, pozbawione wyczucia i gustu, pseudoartystyczne dzieło szokujące ambicją i porażające wielkością upadku. Sofia Coppola nie sprostała zadaniu. Miejmy nadzieję, że następnym razem starczy jej sił i talentu na realizację swych artystycznych ambicji.