Muszę przyznać, że nieco sceptycznie podchodziłem do nowego „Martwego Zła”, lecz niło
się zaskoczyłem. Prawda, z pierwowzorem, swoistym groteskowym horrorem opatrzonym
olbrzymią dozą czarnego humoru ma niewiele wspólnego, jednakowoż obraz nam
prezentowany cały usiany jest nawiązaniami do dzieła Raimiego.
Mamy oto przed sobą klasyczny scenariusz, grupkę młodych ludzi odizolowanych od
społeczeństwa, którzy pragną uwolnić Mię ze szponów nałogu, a którzy niechcący uwalniają
prastare zło, by dokonało na nich rzezi. Nic wyszukanego, czy skomplikowanego, coś, czego
zepsuć po prostu nie można. Postacie nie są przerysowane w żadną stronę. Blondynka nie
jest istotą o IQ fretki(co się chwali), faceci to nie macho z amerykańskich filmów akcji, ale też
nie melepety, które nie radzą sobie w sytuacjach kryzysowych. Gra aktorska trzyma poziom, nie
miałem do czego się przyczepić. Na wyróżnienie zasługuje kreacjaJane Levy, grającej Mię,
bardzo fajnie przechodziła z neurotycznej narkomanki w morderczy pomiot demona, by na
końcu stać się żeńskim odpowiednikiem legendarnego już Asha.
Moi poprzednicy twierdzili, że niektóre sceny nie mają racji bytu... Jak i cała sytuacja z
pradawnym złem, jeśli mam być szczery. Dlatego można było sobie pozwolić na iście heroiczny
czyn, jakim jest oderwanie własnej ręki i niejako zastąpienie jej piłą łańcuchową, by w sposób
iście efektowny wykończyć demona.
Film może i odbiega od klimatu, jaki toważyszył poprzednim filmom, jednakże moim
skromnym zdaniem znajdzie swe miejsce w kanonie może nie filmów wybitnych, lecz tych
ponadprzeciętnych, wartych obejrzenia. Dlatego daje filmowy dobre mocne 7