Nie jestem fanem "Martwego zła 2", ani tym bardziej "Armii Ciemności. Dla mnie Raimi poszedł w złą stronę robiąc z serii komedię, tym bardziej że nie tyle czarną, co zwariowaną. W kontynuacjach klasyka z 1981 mamy typowo slipstickowy humor i bardzo ugrzecznioną przemoc. W porównaniu z jedynką, kolejne odsłony są na tyle brutalne że spokojnie mogłyby lecieć o 20 na Polsacie. Ta niechęć utwierdziła mnie w przekonaniu że warto zapoznać się z remake, bo wyraźnie twórcy dali do zrozumienia że będzie to hołd w stronę najmroczniejszej odsłony "Martwego zła".

Alvarez w swojej wersji niestety chciał dogodzić zbyt dużej liczbie odbiorców i powstał nierówny horror. Zaczyna się prologiem, wyraźnie pijący do "The Beyond" Fulciego. Już wtedy możemy zobaczyć że mamy do czynienia z świetnym operatorem, w osobie Aarona Mortona, który uwielbia bawić się najazdami i kolorystyką. I dobrze, bo pierwszy "Evil Dead" był jak dla mnie rewolucją w tej dziedzinie, jeśli się weźmie pod uwagę budżet.
Po czołówce spotkał mnie lekki zawód. Okazuje się że reżyser nie tylko lubi pić do klasyki kina grozy, ale również bardzo zależy mu na przychylności dzisiejszej młodzieży. Dlatego też bohaterowie są odpowiednio bezpłciowi, ich rozmowom towarzyszy ckliwa muzyczka a powód przyjazdu musiał zostać zmieniony by zagwarantować nam bardzo naiwną metaforę walki z własnymi uczuciami do bliskiej osoby, uzależnionej od narkotyków. Niestety nie przekonuje mnie pierwsze 30 minut (nie licząc prologu). Jest poprowadzone jak typowy horror o nastolatkach walczących z strachami z lasu. Wątek obyczajowy jest jeszcze gorszy i nawet jeżeli jest tylko pretekstem by doprowadzić widza do właściwej części to bardzo marnym pretekstem.
Potem jednak zaczyna się to na co czekaliśmy- krwawa jatka. I tutaj jest dużo lepiej. Reżyser wciąż nawiązując do oryginału zagwarantował nam jedną wielką rzeź rozgrywającą się przez większość czasu w kilku pomieszczeniach i do tego przy udziale 5 osób. Może jestem szurnięty, ale podziwiam pomysłowość Alvareza. W takim "Piątku 13tego" pada ponad 15 trupów w każdej części, a tutaj mamy kameralną imprezę i twórca potrafi wykorzystać każdy centymetr ciała bohaterów by upuścić z nich krew, a jednocześnie nie zabić zbyt wcześnie. Medycy pewnie będą zszokowani że nikt nie wykrwawił się do połowy filmu, ale wątpię by ktoś szedł do kina na ten film z zamiarem zobaczenia realistycznych scen.
Tak więc jatka jest niezła, wykonana za pomocą różnorodnego asortymentu i do tego idealnie skadrowana. Widać niestety także w których momentach twórcy pocięli film by zyskał niższą kategorię wiekową. Ale nie zmienia to faktu że gore stoi na wysokim poziomie, a film trzyma przy tym w napięciu i wizualnie jest świetny.
Końcówka pije do tych bardziej "zwariowanych" odsłon serii i pojawia się więcej kretyńskich patentów w stylu prowizorycznego respiratora. Prócz puenty z piłą mechaniczną nawet mi to nie przeszkadzało. Za to przedłużanie filmu na siłę było niestety drażniące. Jeżeli choćby na chwilę pomyślimy że to już koniec filmu... zawsze wyskoczy coś jeszcze. W dodatku twórcy mogli sobie dać spokój z wykorzystanymi już milion razy pomysłami w stylu - ciemnowłose kobiety, czołgające się w stronę przerażonych bohaterów, albo zjawy straszące nas z lustra. To przestało być odkrywcze dobre kilka lat temu.

Podsumowując to coś pomiędzy typowym współczesnym "horrorem nastolatkowym" a klasyką z lat 80tych. Siłą rzeczy schematy mieszają się tu z świeżymi pomysłami, a sceny w których reżyser mruga oczkiem do bardziej wnikliwego widza trafiają między kretyńskie dialogi trafiające do serc czytelniczek Bravo. Tak więc 5 wydaje się najodpowiedniejszą notą. Co nie znaczy że odradzam wam seans. Spodziewałem się dużo więcej, ale wciąż uważam że jest dobrze, biorąc pod uwagę poziom współczesnych remake'ów.