Ludzie są samotni, każdy na swój sposób...są w życiu momenty euforii, energii, są momenty załamania i wypalenia. Poczucie pustki u Ciebie nazwanej samotnością ma różne podłoża. Człowiek zawsze dąży, poszukuje, goni coś czego czasem nie potrafi nazwać i brak widocznego nazwanego celu a także zrozumienia powoduje wszechogarniającą pustkę. Myślę, że ten film jest po prostu o dwóch osobach, które czują taką pustkę, są w innych miejscach swojego życia ale ten wspólny mianownik ich łączy, łaczy ich także pewna nić porozumienia mentalnego, to coś co powoduje że dwie osoby rozumieją się bez zbędnych słów. Przy tym wszystko jest jakby oplecione jedwabną nicią, takie delikatne i eteryczne. Wprost przepiękny klimat utkany między słowami choć bywa i zabawny.
Nie należy doszukiwać się tutaj recept na życie czy złotych myśli. Nie każdy lubi taki przekaz. Dla mnie flm bardzo dobry zwłaszcza że nie jest łatwo w inteligentny sposób przekazać "między słowami" tyle treści.

Pięknie powiedziane :) Uwielbiam ten film. Do końca nawet nie potrafię wyrazić czemu... Pierwszy raz trafiłam zupełnie przypadkiem w TV pstrykając po kanałach i nie wiedzieć czemu zostawiłam i obejrzałam do końca. Potem jeszcze raz i ponownie... :) Niesamowicie podoba mi się relacja pomiędzy głównymi bohaterami. Oboje zagubieni w miejscu, które jest zupełnie obce kulturowo, któego nie rozumienią. No i zagubieni w swoim życiu w momencie, w którym nie wiedzą co dalej, czego chcą i czego potrzebują. Powstaje między nimi przyjaźń, a w pewnym momencie chyba każdy zadaje sobie pytanie czy nie jest to coś więcej. A jednak nie ma tu banalnego romansu - przynajmniej nie w sensie fizycznym. I właśnie to napięcie między nimi, gesty - to buduje ten film. Taki balans na granicy, której nikt nie zamierza przekroczyć.