Postępujące zabarwienie świata i postaci wyraża zgniliznę subtelnie implementowaną do życia mieszkańców Pleasantville pod przykrywką moralnego wyzwolenia i atrakcyjnie wyglądających nowości. Zjawisk ciekawych, pociągających, acz zgubnych niczym drzewo w rajskim ogrodzie. Zachłyśnięcie się kolorami i używanie ich z nierozwagą doprowadziło do upadku zasad moralnych i zerwania więzi społecznych. Społeczeństwo podzieliło się na dwie skrajne frakcje: radykalni konserwatyści i pozbawieni zasad hedoniści. Cały czas byłam za Budem dopóki nie przeszedł na ciemną stronę kolorów. Społeczność Pleasantville była zbyt dziewicza i czysta, by kalać ich świadomością negatywnych rzeczy, emocji, nawet jeżeli ich otoczka miała być kolorowa. Nęcący zakazany owoc bezprawia. Wcześniej ci ludzie byli wrażliwi, delikatni, przyzwoici, swoje relacje budowali na dobrych, uczciwych zasadach; każdy wiedział, jak ze sobą postępować, żeby się nie krzywdzić. Rewolucja przyszła i oprócz zabarwienia powierzchowności, wprowadziła zepsucie i rozłamy. Szkoda, że film ostatecznie został odebrany przez sporą część widowni jako apoteoza kontrkultury, ale czegóż spodziewać się po przekazie płynącym z Amriki.