Każdy ma pewnie swoje odczucia.
Jak dla mnie to film był o weteranie wojennym (sponiewieranym przez los), z całkiem zawikłanym (dla niektórych pewnie: godnym pożałowania) życiem ,który ulega swoim popędom i żyje bezrefleksyjnie. Kiedy przez przypadek związuje swoje losy z sektą początkowo traktuje to z dystansem, jednak zaczyna coraz bardziej angażować się emocjonalnie - pewnie dlatego, że jest bardzo samotny, ma nierozwiązane sprawy z przeszłości, wiele rzeczy go dręczy - Mistrz mu to uświadamia, ale także okazuje mu zainteresowanie, ba, nawet go podziwia i tak nim manipulując coraz bardziej go związuje ze Sprawą. Mistrz jest w pewnym sensie również zafascynowany uczniem, traktuje go jako pewien "eksperyment". Pojawia się wątek ich niejednoznacznych relacji (z resztą moim zdaniem w obrębie całej sekty są niejednoznaczne relacje) o które zazdrośni są bliscy Mistrza.
Warte zwrócenia uwagi są także wątki: wpływu, jaki ma żona na Mistrza, tego, że syn Mistrza (który jest w sekcie) traktuje przemówienia ojca jako zmyślone bajdurzenie, oraz tego, że Mistrz nie radzi sobie z krytyką (zwłaszcza w obrębie Sprawy). To ładnie obrazuje funkcjonowanie sekty. Główny bohater próbuje się wyrwać z sekty, czuje, że to nie jego miejsce, coś go uwiera (Doris z przeszłości), ale jak próbuje wrócić do rzeczywistości to okazuje się niełatwe. Dlatego wraca, ale kiedy (grając dobrego glinę i złego glinę) Mistrz i jego żona proponują mu powrót na ich zasadach to jednak wybiera życie poza sektą. Ostatnia scena (w łóżku z panną Manchester) kiedy zadaje pytania z książki Mistrza obrazuje, że i tak się nie da uwolnić do końca od prawd wdrukowywanych w sekcie. A to wszystko na tle sytuacji społeczno-ekonomicznej powojennych USA.
Dziękuję, dobranoc.

dzięki, tego mi było trzeba