Dawno żaden film tak mną nie poruszył. Bardzo podobała mi się jego poetyckość, taka specyficzna, nieco narkotyczna, a przede wszystkim mocno oniryczna atmosfera. Momentami nie wiemy co się dzieje naprawdę, a co jest tylko kolejnym snem Mike'a. Do tego do bólu prawdziwa postać świetnie zagrana przez młodego Phoenixa, ze wszystkimi słabościami i pragnieniami młodzieńczego buntu. No i ta scena przy ognisku... Jednak szufladkowanie tego filmu tylko do kategorii "kina gejowskiego" (podobno takie istnieje) jest mocno niesprawiedliwe. Polecam gorąco!