Uważam, że „Mokry szmal”, jak na polskie warunki, to całkiem przyzwoity film sensacyjny, a przynajmniej warty uwagi. Bo czegóż można oczekiwać po rodzimej produkcji? Niebanalnego scenariusza, intrygującej fabuły z szybkim tempem akcji, spójnej realizacji? Nie tylko. Ja dodałbym, że przede wszystkim: osadzenia akcji filmu w polskich realiach, w polskiej rzeczywistości. Bo nic tak nie odpycha jak sztuczność i naciąganie, gdy reżyser próbuje kupić widza, czymś co jest nieprawdziwe. Dlatego uważam, że siadając do polskich sensacji, należy oceniać czy twórcy udało się wyzyskać z ówczesnej rzeczywistości ten „pieprz”, którym przyprawia się dla smaku, dla pikanterii kryminały. W „Mokrym szmalu” tym pieprzem, który indukuje zainteresowanie i pobudza emocje, jest bursztynowy proceder.

Patrząc na inne polskie filmy sensacyjne z tego okres, np. „Wielki Szu”, „Przepraszam, czy tu biją?”, „Karate po polsku”, uważam, że reżyser w „Mokrym szmalu” trafnie odszukał i wypełnił dziurę tematyczną. Widzieliśmy już warszawskiego cwaniaka – Belusa w filmie Piwowskiego, widzieliśmy karcianego szulera w filmie Chęcińskiego, pokazał się też na ekranie łowca mazurskich węgorzy w filmie Wójcika. Dlatego jantar, o który biją się chłopaki z wybrzeża, moim zdaniem okazał się trafionym pomysłem na film. Za to należy się plus, bo każde miejsce ma swoją charakterystykę, a sztuką jest tę charakterystykę oddać. W „Mokrym szmalu” są pokazane regaty, klub jachtowy, tor wyścigów konnych w Gdyni, jest morze i bursztyn, są handlarze kruszcem i jubilerzy. To są bieguny, na których rozpięta jest przestrzeń trójmiejskiego półświatka. Pistoletów, morderstw, narkotyków w tym filmie nie ma. Jest za to brutalność i bezwzględność, pościgi, pobicia, podpalenie, żądza pieniądza i zmowa milczenia, bo lepiej nie mieszać w te sprawy milicji. W tej historii o bursztynie, reżyser sięgnął zatem do tego co rodzime, co w polskich realiach typowe, a co może rodzić sensacje. Co do realizacji i fabuły, to też nie mogę niczego zarzucić. Jest tempo, jest gruba sprawa – bursztyn, którego kradzież została „nagrana” dla konkurencji prawdopodobnie przez jednego z konwojentów. Akcja rozwija się spiralnie, w intrygę wciągani są kolejni bohaterowie. Najpierw Wojtek, potem Marek, dalej kolega Marka z aparatem fotograficznym. I godne uwagi jest to, że z sensacyjnej wycieczki po bursztynowym szlaku, zostaje coś uniwersalnego. Chodzi o braterską miłość, jaką przebija się z drugiego planu. Miłość szorstką, nieartykułowaną, ale szczerą i prawdziwą. W gruncie rzeczy można powiedzieć, że „Mokry szmal” to również historia o dwóch braciach, którzy żyjąc obok siebie, nie wchodząc sobie w drogę, gotowi są poświęcić życie, jeden za drugiego.

Film polecam.