Moim zdaniem jest to alegoria dorastania - kiedy jestesmy dziecmi wszystko wydaje sie duze, gdy dorastamy - jakby "maleje". Poza tym mlodym wydaje sie, ze moga wszystko (silna, rwaca rzeka), a kiedy dorosna, uswiadamiaja sobie, ze nie sa az tak silni jak przypuszczali. Ja to tak rozumiem, moze sie myle.

Rzeka to też po prostu płynące życie, którego się nie cofnie, "nie można dwa razy wejść do tej samej rzeki" - bo tamtej już nie ma. Nie zdarzą się już młodzieńcze przygody, odejdzie dawne lato, czego się nie powiedziało już nie będzie można dopowiedzieć... Pozostaje jedynie pogodzić się z tym przemijaniem, spalić żółte kalendarze.
panta rei.

ładnie to napisałeś , tak to właśnie czuje ...

A moim zdaniem rzeka symbolizuje ideały, w które wierzą tylko dzieci i osoby o duszach dzieci - ludzie posiadający niezłomną nadzieję, którą często życie weryfikuję nazywając bezpodstawną i śmieszną.

Powiem Wam że jak dla mnie, to klimat akcji tego filmu był swego rodzaju
marzeniem. Miałem niespełna 17 lat kiedy widziałem go pierwszy raz. To
był rok 1992 może 1993.
Zacząłem wchodzenie w dorosłość i ten film (min, oczywiście) był takim
wzorcem którego poszukiwałem.
I nie chodzi tu o zalewanie się tanim winem. Akcja filmu kręci się
wokół pory letniej. Nieskrępowanie wynikające z możliwości cieszenia się
przyrodą, spanie w stodole na sianie etc. To jakoś tak najbardziej mnie ujęło.
No i Pani Biedrzyńska. Charyzmatyczna, nonkonformistyczna wręcz
awanturnicza ale w granicach rozsądku (tak mi się wtedy wydawało) No i
ta chęć bycia "Admirałem" za którym laski się oglądają.
Obecnie mam 35 lat i zapewne gdybym dziś wchodził w dorosłość to byłby
to inny film, z innymi ideałami, z innymi propozycjami na spędzenie
wolnego czasu.
Innych ludzi bym poszukiwał, czegoś innego od świata bym oczekiwał.
I dlatego wielkie podziękowania dla twórców filmu, za właściwy film we
właściwym (akurat dla mnie) czasie

Maciek

Buniek7, masz całkowitą rację! Trafiłeś w sedno. Dla mnie 35-latka to arcydzieło było tym samym czym dla Ciebie.

Podpisuję się rękami i nogami pod obydwoma postami!!! Cieszę się, że jest więcej takich osób. Pozdrowienia...

też mam 35 lat i się pod tym podpisuję, czułem dokładnie to samo.

zgadzam się z namiastką-będąc dzieckiem bardzo pragnęłam być dorosłą bo wierzyłam że wstąpię w piękny świat wielkich ludzi z ideami,tworzącymi coś razem dla dobra wspólnego,że będzie coraz lepiej,nowocześniej,pięknie! W życiu nie uwierzyłabym że ludzie tak się potrafią nienawidzić!!! powszechna obojętność wobec siebie przeraża mnie-niezauważanie sąsiadów(powiedzenie dzień dobry to hańba)lepiej przejść jak obok powietrza...
Ostatnim człowiekiem któremu ufałam był Wałęsa-za to jak nas oszukał będzie smażył się w piekle-byliśmy wtedy Razem pełni nadziei na lepsze jutro...Jutro nadeszło a wraz z nim dziki kapitalizm Po wielkich ideach został funt kłaków i noblista-donosiciel.
Dzisiejszy świat to samnasam ze sobą no i z komputerem.Smutne,bo życie jest krótkie i szkoda go na nienawiść

Właśnie skończyłem oglądać film na Kino Polska. Urzekł mnie i choć jestem znacznie młodszy niż np. Buniek7 czy Harry_Keogh to jednak uważam, że mamy wiele wspólnego. Moje nastoletnie życie minęło w bardzo podobny sposób. Aż dziw, że tego filmu nigdy wcześniej nie oglądałem.

Cieszę się że jest więcej ludzi czujących ten klimat. Pozdrawiam

Tego klimatu nie da się nie odczuć. To film przesiąknięty polską tamtych lat:) Nareszcie trafiłam na film produkcji polskiej , nie "zamerykanizowany" jak wszystkie stworzone po 2000 r. Bo tak się bawili młodzi polacy i to były chyba najbardziej kolorowe lata dla młodzieży. Miłość, zabawy i wino. Teraz nikt już nie potrafi dostrzec tej różnicy pomiędzy zabawą a psychozą i igraniem ze śmiercią. Dlatego tak kocham ten film, mimo iż sama jeszcze jestem młoda i myślę że każdy zobaczy w tym filmie coś dla siebie. Powinniśmy być z niego dumni ;) I mam nadzieje że jesteśmy.

Cztery dychy przekroczone a film ten odbieram zawsze tak, jakbym oglądał go pierwszy raz. Emitowany jest właśnie w Kino Polska. Ileż to wakacji takich właśnie człowiek przeżył w swoim czasie, zresztą nie tylko wakacji. Miło jest tak raz na jakiś czas przez sto minut być tam w tych wszystkich miejscach, znowu...

to zdecydowanie jeden z najlepszych polskich filmów... swietne kreacje młodych aktorów, dobry scenariusz no i ten plener,ta przyroda-cudowne... mam 19 lat a sama chciałabym się przenieść choć na chwilkę w tamte czasy...beztroski okres wakacji, tańce, śpiewy, wino, poszukiwanie miłości, randki... temat filmu ( wakacyjne przygody, miłostki, dojrzewanie) moze wydawać sie banalny i oklepany jednak akurat ten film ma to drugie głębsze dno, mowiące o przemijaniu i poszukiwaniu nadrzędnych wartości w życiu. "nad rzeką której nie ma" zmusił mnie do wielu ważnych refleksji i uważam że wielu z moich rówieśników (zafascynowanych american pie i innymi tego typu produkcjami) powinno koniecznie ten film obejrzeć.

"Płynie czas jak ta rzeka (...)" - życie jak rzeka; życie, którego już nie ma czyli młodość bo już minęła ... a jednak nie. Oglądając ten film zanurzamy się w "rzekę, której nie ma". Niby nie można dwa razy wejść do tej samej wody a jednak ... przez te kilkadziesiąt minut znów przeżywamy swoją młodość. Tak po prostu.

To jest przecież dość proste o odczytania - "wielka rzeka, która toczy swe wody przez dziewiczą dżunglę", to nic innego, jak dziecięce marzenia i ideały, z których się wyrasta.
No i traci złudzenia ("wydaje mi się, że nad TAMTO już nigdy nie dojdziemy. Minął już ten czas.").

Dobrze, że kinematografia tego kraju może się pochwalić kimś takim jak Andrzej Barański.