Tym, co chyba najbardziej przeszkadza mi w tym filmie jest fakt, że Max spuszcza ostry łomot nie mającym złe intencje rabusiom, jak Kevin, a parze zdesperowanych małżonków, którzy chcą po prostu odzyskać skradziony im cenny przedmiot. To nie są źli ludzie, tylko ludzie z ogromnymi problemami finansowymi, których jedyną nadzieją był właśnie ten skradziony fant; tym bardziej baty, jakie zbierają od jakiegoś zadzierającego nosa smarkacza wydają się być niezasłużone i niesprawiedliwe.
Również ich reakcje są całkowicie różne niż te, które oglądaliśmy w oryginale. Tam złoczyńcy zachowywali się prawie jak w kreskówkach, więc ta niemal kreskówkowa ilość przemocy nie raziła aż tak bardzo, bo nawet po upadku z iluś metrów obaj za chwilę znowu wstawali, żeby raźno uganiać się za Kevinem. Tutaj ból odczuwany przez bohaterów ukazany jest realistycznie, małżonkowie krzyczą, płaczą, pytają, dlaczego ich to spotyka, a mały socjopata Max w odpowiedzi zaśmiewa się do rozpuku. To nie jest śmieszne, to jest smutne i przykre.
Nie wiem, co ten film ma przekazywać, czego uczyć. Zło nie zostaje ukarane, dobro nie odnosi spektakularnego zwycięstwa. Jest tylko bogaty, ewidentnie zaburzony dzieciak znęcający się nad dwojgiem ludzi, którym mniej się w życiu poszczęściło. Serio, kogokolwiek to śmieszy?..