Wyszło solidnie. Pewnie – całość to klasyczny schemat, ale reżyser nie tylko świetnie go realizuje, ale i kilkakrotnie przemyca zaskakujące rozwiązania. Na początku bałam się, że wyjdzie z tego jakieś amityville, a tu nie! Spotkało mnie miłe – choć to chyba złe słowo – zaskoczenie.

Nie będę spoilerować, więc wspomnę jedynie o muzyce inspirowanej zaklęciami czarownic, ze wstawkami w języku enochiańskim. Jak dla mnie to ona robi tutaj nastrój, który może wywołać gęsią skórkę. Bo strasznie to tu nie jest. Niepokojąco, niekomfortowo, ale nie jakoś strasznie. Na uwagę zasługuje również praca kamery, a szczególnie te ujęcia z góry, które dopiero po połowie filmu zaczynają nabierać większego sensu.

Wydaje mi się, że warto śledzić karierę tego reżysera, bo w „Nie słuchaj ich” przedstawia się jako solidny rzemieślnik, który wie, co robi.

Więcej opowiadam tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=n-vqsBfbZd8