Dawno się tak nie wyciszyłem na żadnym filmie. Przyprawione pięknymi krajobrazami nostalgiczne kino drogi. Frances McDormand po raz kolejny błyszczy aktorsko.

Egzystencjalny, chłodny i melancholijny obraz o wewnętrznej pustce, życiowej tułaczce i poszukiwaniu ukojenia w smutku i samotności. Zdjęcia oraz aktorstwo zasługują na najwyższe wyróżnienie, zaś dzięki powolnemu tempu i długim ujęciom widz ma okazję rozsmakować się w przedstawionym świecie. Twarze bohaterów, gesty i spojrzenia, to istny wachlarz uczuć i emocji, a nienachalne w swojej treści dialogi iście warte przemyśleń i refleksji. Ponadto Chloe Zhao lirycznie medytuje nad niesłyszalnym bólem w żałobie, obnaża prawdziwie egzystencjalne i jakże bolesne prawdy o człowieku i wewnętrznej goryczy i tym samym portretuje wizerunek kobiety, której wędrówka zdaje się nie mieć końca, a głuszone przez lata emocje prawdopodobnie już nigdy nie znajdą ujścia.