Z herzogów, które do tej pory widziałem - to najlepszy, widać każdy chce zobaczyć coś innego. Nie bawię się w interpretacje, a to co mi się najbardziej spodobało, to że film jest jednym wielkim misternie spreparowanym kłamstwem :) Szybko można się zorientować że to kit, ale zrealizowany z taką powagą i rzetelnością, że chce się oglądać do końca.

Herzog i pokręcony system wartości. Whoa, whoa whoa, troszeczkę wolniej mój poeto : ) Myślę, że biorąc pod uwagę, iż na ziemi mało jest ludzi z niepokręconym systemem wartości to Herzogowi nie można odmówić mocnej głowy, bez której nie potrafiłby opowiadać tak przewrotnych historii w tak spójny sposób. Także nie zgadzam się!

Podpisuję się pod wypowiedzią użytkownika TORWAN. Od siebie dodam pewną refleksję która pojawiła się w trakcie czytania komentarzy pod tym filmem. Otóż mam wrażenie, że znakomita większość osób które obejrzały i wypowiedziały się na temat "Wild blue yonder" zachowuje się jak znudzeni studenci filmoznawstwa, którzy w ramach pracy domowej "odbębniają" filmy Herzoga, całkowicie nie dostrzegając inteligencji i poczucia humoru tego twórcy. Przy okazji wspomnianej mistyfikacji, nie mogę oprzeć się porównaniu tego filmu do innego dzieła Herzoga - filmu "Grizzly man". Otóż, rzecz traktuje o rzeczy równie trudnej do wyobrażenia, jak podróż człowieka do innego układu słonecznego. Bohater filmu żyje wśród niedźwiedzi uznawanych za jedne z najgroźniejszych drapieżników na planecie. Przyznam, że dopiero po drugim obejrzeniu dotarło do mnie, że tym razem film nie jest mistyfikacją, że wydarzenia i emocje ludzi zarejestrowane w tym filmie są faktycznie prawdziwe, "nie wyreżyserowane". Formalnie te filmy są do siebie podobne, a Herzog w mistrzowski sposób bawi się konwencją dokumentu. Co prawda tak zwanych "mockumentów", czyli filmów udających dokumenty, w rzeczywistości przedstawiających wydarzenia zmyślone powstało już sporo (np. My Winnipeg, Zelig), to w tym przypadku mam wrażenie, że Herzog zrobił ten film jakby "przy okazji" zbierania materiałów do "Spotkań na krańcach świata" - i ta lekkość, pewna dezynwoltura jaką odczuwam w intencjach autora sprawia, że muszę go nazwać geniuszem.

Dokładnie - aż dziwne, że w tak niewielu wypowiedziach to doskonałe poczucie humoru Herzoga jest podnoszone. Dla mnie to jedna z największych zalet reżysera, a w "Odległej Błękitnej" wręcz jeden najważniejszych elementów obrazu.