Z początku miałem obawy. Przeczytawszy opis filmu spodziewałem się bowiem głupkowatej komedii w stylu "Bal-can-can" z domieszką prymitywnego antyklerykalizmu opartego o stereotypy. "Ojciec Szpiler", choć w komediowej konwencji, okazuje się tymczasem być całkiem mądrym filmem, który nie uderza tak po prostu w katolicką moralność i jej propagatorów. Ten obraz traktuje o czymś znacznie szerszym - ostrzega przed odpowiedzialnością związaną z posiadaniem władzy i konsekwencjami jej nadużywania, a także pokazuje jak wątpliwe moralnie jest kwestionowanie wolnej woli drugiego człowieka.

Na przykładzie małej społeczności (przedstawionej w filmie jako chorwacka wysepka, ale przecież równie dobrze możemy sobie wyobrazić w tej roli jakieś małe miasteczko w środkowej Polsce) obserwujemy jak łatwa jest "zabawa w Boga" i jaką lawinę nieprzewidzianych skutków może ona przynieść. Nie chcę tutaj zdradzać szczegółów fabuły, ponieważ nie chciałbym psuć zabawy osobom, które filmu jeszcze nie widziały.

Film zakwalifikowałbym jako komediodramat, ponieważ mimo powagi tematu, jaki został w nim poruszony, w "Ojcu Szpilerze" świetnie wyważono proporcje tragedii i groteski. To cenna umiejętność autorów, dzięki której choć film ogląda się lekko ze względu na potężny ładunek humoru i absurdu, to pozwala on na głębszą refleksję.