Nietypowy film romantyczny.

Słodka Christina Ricci (z kilkoma kilogramami więcej tu i ówdzie niż zazwyczaj), w duecie z przystojnym, zimnym skurczybykiem Vincentem Gallo (niezapomniany Paul z „Arizona Dream”). Dwie różne osobowości, miedzy którymi coś cały czas iskrzy, ale dalekie jest do zespolenia i rozkosznych umizgów.

Z jednej strony, rzecz godna podziwu, patrząc z perspektywy koszmarnych romantycznych bajeczek z natręctwem serwowanym widowni, z drugiej kino dla mnie wyjątkowo meczące, gdyż nie mogę sympatyzować z głównymi bohaterami (Billy mnie od siebie odrzuca, Layla deprymuje swym brakiem zdecydowania i nienaturalnym zachowaniem).

Fanem filmu więc nie zostanę, ale za rewelacyjną, ostatnią scenę w barze, zwyczajnie muszę Vincentowi przyklasnąć. Ma ktoś jeszcze wątpliwości, że miłość potrafi zmienić nawet największego zacietrzewionego i gruboskórnego dupka?

PS. Swoją drogą bardziej od filmu ubawiły mnie pozakulisowe uszczypliwości (Gallo po premierze określił Ricci jako narkomankę i pijaczkę, z którą nie dało się pracować). Oj Vincent, Vincent…

Moja ocena - 5/10