To, co stanowiło o atrakcyjności dotychczasowych obrazów Lommela (patrząc z punktu widzenia 1986 roku) to była pewna doza oryginalności, czy wręcz dziwactwa, jak nie w treści to formie – różnie bywało. Filmy były mnie lub bardziej nieudolne, zdradzające brak warsztatu, czy może talentu, ale miały „to coś”, że żadnego z seansów nie uważałem za czas stracony. „Overkill” to pierwszy tak słaby film Lommela, jaki widziałem, do tego pierwszy zupełnie pozbawiony jakiekolwiek oryginalności. Wygląda to na zwykłego produkcyjniaka, za którego nasz niepoprawny (i nieporadny) Niemiec zabrał się tylko żeby zarobić trochę grosza (może na swoje tajemnicze arthousowe, nigdzie niedostępne filmy?). Film porusza modne motywy, składa się z mnóstwa klisz i bezpłciowych zapożyczeń. Mamy tu więc do czynienia z Yakuzą. Bohaterem jest policjant, który widzi zagrożenie w Japońskiej organizacji przestępczej, podczas gdy wszyscy dokoła pukają się w czoło. Jest śmierć partnera, jest nowy, nieoficjalny partner z Kraju Kwitnącej Wiśni, jest skorumpowany szef i milczący świadek. Nie brzmi o zbyt atrakcyjnie, ale to jeszcze nic. O ile film na pierwszy rzut oka wygląda ok – zdjęcia mogą być, sprzęt był chyba ok, ewidentnie był jako taki budżet dany pewnie przez wytwórnię. Wówczas jeszcze liczący się gracze inwestowali w zakalce na rynek video. Obsada dobra nie jest, ale wystarczająca, aby przełknąć, gdyby były tu atrakcje takie jak gore, wybuchy, cycki itp. A tu prawie nic nie ma  No i byłby to przeciętny, słaby b-klasowy sensacyjny szit, gdyby nie jedna rzecz, która ten film wyróżnia – montaż. Nie wiem co się stało, bo niby oryginalny czas wynosi ponad 80 minut, a wersja video ma, oficjalnie ok 77. Ktoś ostro zmasakrował ten film, bo sceny ucinają się w idiotycznych momentach, co daje efekt chaotyczny, film jest porwany, brak mu płynności. Miejscami nie ogarniałem w ogóle o co chodzi, bo scena kończąca się kilkoma trupami ucinała się nagle i w kolejnych scenach nie była żadnego nawiązania do tych wydarzeń… masakra. Na szczęście obsada ma jakąś szczątkową charyzmę, jakość obrazu jest ok, a czas jest krótki, więc można obejrzeć bez bólu, parę razem obśmiać tą tandetę i tyle. Szkoda, że film nie jest aż tak zły jak filmy o ninja z tamtych lat – byłoby śmieszniej.