Oceniam film wysoko, nie ze względu na poprawność muzyczną, ale na ideowość. Film jest piękny, sentymentalny, daje do myślenia i potwierdza jedno, że muzyka to sztuka, którą zmienia ludzi, poprawia kontakty między ludzkie i leczy zranione dusze i serca. Film trąci za bardzo sielskością i płytkością potraktowania muzyki chóralnej jako sztuki. Piękne melodię napisane przez nauczyciela już po rozdaniu nut chłopcy- amatorzy śpiewają bez zarzutu, chociaż są na początku ich drogi "artystycznej" i 'beczeli jak krowy'- przynajmniej większość. Dyrygentowi- nauczycielowi technika dyrygencka jest obca, a śpiew w chórze bez podawania przez dyrygenta dźwięków jest abstrakcją- wszyscy członkowie chór musieliby mieć słuch absolutny, wiemy, że tak nie było. Najwidoczniej miał go (słuch absolutny) dyrygent, gdyż uczył uczniów śpiewu bez posiłkowania się pianinem, czy innym instrumentem. Tak więc ideowość przykryła warstwę poprawności muzycznej, ale i tak film jest warty polecenia.