No wiesz, gdybym ja brała w tym filmie na pierwszym miejscu fabułę, to uważałabym tak samo jak Ty, ale tu fabuła schodzi na dalszy plan ;-P

Czyli klimat Cię urzeka? Czy coś innego?

Zgadzam się, co do fabuły. Wszystko przewidywalne, już po kilku początkowych minutach wiadomo, co będzie dalej i jakie będzie zakończeniu filmu.

Jednak mimo tego, że film jest "banalny" to posiada w sobie urok. Jest ciepły i sympatyczny, pozytywny i lekki, potrafi podniść na duchu. Nie chodzi tu o jakieś głębsze rozważania, ale o prostotę przekazu. Niezbyt wyszukane, ale jednak "magiczne".

Myślę jednak, że największy wpływa na ocenę filmu miała wpływ muzyka, twaorząca niesamowitą atmosferę. Ludzi właśnie bardziej oceniają śpiew chórzystów niż sam film, grę aktorską, fabułę.

Mimo wszystko podobał mi się ten film i mogę go oglądać wiele razy, głównie ze względu na muzykę.

pozdrawiam.

Muzyka rzeczywiście ciekawa i nadaje klimat, ale prostota fabuły i przekazy i niektóre dziwaczne wątki raczej mnie nie zachęcają do ponownego obejrzenia

Mi jednak seansik dobrze zrobił po kilku dość ponurych filmach. "Pan od muzyki" rzeczywiście jest prosty i lekki, ale to akurat dobrze; nie każdego dnia mam ochotę wpadać pod walec.
Poza tym, czy przewidywalność jest tak jednoznacznie wadą? Jak się zastanawiam nad kilkoma filmami, które naprawdę mi się podobały, to dochodzę do wniosku, że nierzadko niemal od początku wiedziałem, jaki mniej więcej będzie koniec ("Annie Hall", "Dyktator", "Niebo nad Berlinem" i wiele innych przypadków), a mimo to znakomicie się bawiłem i do danych pozycji niejednokrotnie wracałem. Wreszcie, adaptacje książek i filmy historyczne są do bólu przewidywalne, a mimo to nie ośmieliłbym się tylko z tego powodu ich krytykować.
Oczywiściem jeśli ktoś oczekuje supermądrego filmu z głębokim intelektualnie przesłaniem, to się prawie na pewno zawiedzie. "Pan od muzyki" to ciepły, serdeczny film, który ma zagrać na emocjach, ale też chyba bez zbytniego mędrkowania przywołać proste, szlachetne ideały. Jako odskocznia jest według mnie najzupełniej w porządku.

Jakby nie patrzeć, muszę się z Tobą zgodzić w 100%. Pamiętam, jak wyemitowali ten film na TVP1, było dość późno, a ja byłam już śpiąca, miałam wyłączyć telewizor, gdy nagle natrafiłam na "Pana od muzyki". Minęła chwila, a ja byłam zapatrzona i zauroczona filmem. Myślę, że to właśnie ta prostota trafia do ludzi.

ee, to kolega średnio rozgarnięty , bo nie zrozumiał o co tu chodzi. Nie było tu strzelania i pogoni za bandytami , niestety

Dołączę do kolekcji i mój głos w tej sprawie powtarzając:
"W tym filmie nie chodzi o fabułę" a już w szczególności grę aktorką.
Muzyka, ciepło, nadzieja, wiara w lepsze jutro i sprawiedliwość. Ukazanie w sposób niesamowicie obrazowy dobra i zła.
Przede wszystkim ukazanie dziecka jako osoby z natury dobrej, która ucieka przed niesprawiedliwością i robi to, czego nauczyli ją dorośli.

Muzyka, muzyka, muzyka. Obraz, kadry, klimat.

Podoba mi się ten film całościowo.
On nie potrzebuje ani lepszej obsady, ani lepszej fabuły.

Może i przewidywalny, ale nie taki zły ;) To, że było takich filmów wiele nie znaczy, że to jest najgorszy :D Moim zdaniem jeden z lepszych jeżeli nie najlepszy tego typu :)