Wyborowa scenografia: dbałość o liczne detale i nieco ponura kolorystyka (ciemne meble i oprawy książek, niewesołe barwy strojów, szare ulice, w pomieszczeniach mało światło, dużo cienia), która dawała mi poczucie azylu, że oto ten budynek chroni przed resztą świata. Tak to sobie wyobrażałem podczas lektury "Emancypantek".

I to już koniec zalet. Mam zastrzeżenia wobec wyboru aktorów. Madzię malował Prus jako przepiękną istotę. Młoda Mikuć może brzydka nie była, ale też brakowało jej sporo do pierwszorzędnej partii (inna sprawa, że w pierwszej części książki uroda Madzi nie była tak ważna). Zgierski trochę za niski jak na cwaniaka. Reszty może nie będę się czepiał.

U Prusa najważniejsze są gęste powiązania międzyludzkie, przemyślenia poszczególnych figur itd. Twórcy adaptacji (bo ekranizacją tego nie nazwę) zrezygnowali z tego, co stanowi kwintesencję u naszego znamienitego pisarza. Zabrali obrazek, a zostawili ramę. W książce szybko pojawia się ponad dziesięć istotnych postaci, w filmie także się pojawiają, ale nie mają rozwiniętej charakterystyki. Ot, nagle zjawia się Solski, znika, za chwilę pojawia się Mielnicki, także znika. Widz może spytać: po co tyle postaci, skoro niczym się nie wyróżniają między sobą? Ja nie wiem.

Dramat Latterowej - główna myśl filmu - siłą rzeczy nie jest tak przygniatający. Nie poznajemy rozterek Latter, które targają nią, gdy dochodzą różne wieści o Helenie i Solskim (między którymi zawiązuje się romans, później szybko zakończony). Jest krótka scenka, że Solski opuścił Helenę. Dobrze, ale nikt wcześniej nie powiedział, że byli razem, że w ogóle razem wyjechali, więc te informacje o Helenie i Solskim są zupełnie od rzeczy. Inna scena: Madzia sądzi, że Ada wróciła i biegnie się z nią przywitać. Dla widza jest to niezrozumiałe, ponieważ nikt go wcześniej nie poinformował, że Ada w ogóle gdzieś wyjechała. I tak dalej, i tak dalej.

Adaptacja skupia się tylko na pierwszej części książki (do śmierci Latter). Materiał mimo tego jest podziurawiony, odarty ze wszystkiego, co u Prusa piękne. Pytam: po co było w ten sposób przenosić kawałek książki na ekran? Żeby psuć to, co dobre?

Ostatnia uwaga: pierwsza część "Emancypantek" była mocno humorystyczna, w filmie tego humoru nie ma, może z raz w jakiejś scenie z Howardówną.