To jeden z moich ulubionych filmów. Piękna Severine czysta i niewinna realizuje swoje skrywane fantazje erotyczne pracując w domu publicznym pod pseudonimem "Piękność dnia". Zakończenie filmu interpretuję jako uwolnienie prawdziwych emocji i prawdziwej natury zarówno Pierra, jak i Severine. Pierre uważał Severine za bognię i anioła. Była zimna, ale też elegancka, wyrafinowana, była damą i jednocześnie była małą dziewczynką. Dlatego Pierre traktował ją z szacunkiem i delikatnością. Taka postawa nie do końca wynikała z jego natury tylko z nadmiernego szacunku do wyidealizowanej żony. Prawdziwe instynkty Pierra także były stłumione przez konwenanse i religię. Widać to szczególnie w scenie, gdy patrzy z podziwem na Hussona - zadeklarowanego grzesznika i bon vivanta. Gdy Husson obnażył prawdziwą naturę Severine i to co zrobiła, by realizować swe fantazje seksualne to jednocześnie uwolnił Pierra z obowiązku okazywania nadmiernego szacunku swojej "świętej katolickiej żonie". Oboje zostali uwolnieni od odgrywania w małżeństwie ról, które narzucała im religia i burżuazyjne społeczeństwo. Dlatego oboje są radośni, ponieważ nareszcie mogą być sobą i obnażyć swoją prawdziwą naturę. Nareszcie mogą realizować swoje fantazje, w tym seksualne. Nareszcie mogą być szczęśliwi. Wóz jest pusty, bo Severine już nie potrzebuje tej fantazji. Może się realizować w życiu realnym z mężem. Sacrum i profanum nareszcie stały się jednym. Bo sacrum i profanum nie istnieją bez siebie. "Kto nie dotknął ziemi ni razu nigdy nie może być w niebie". Nareszcie Severine stała się kobietą z krwi i kości a nie anielskim i czystym marzeniem, co najwyraźniej ciążyło i jej i jemu. Teraz są wolni. Dziko galopujące konie to symbol nareszcie uwolnionych namiętności.