Nie mogłam być zawiedziona. "Pieskie popołudnie" to dzieło elektryzujące, dopracowane starannie i z finezją. Z tym charyzmatycznym dla lat 70. szlifem reżyserskim. Istna perełka. Cudeńko pośród filmów o "skokach" na bank.
Przez poruszany temat ( będący sednem zamiarów głównego bohatera ) zmusza do refleksji, ponadto na myśl przychodzi obecna sytuacja w kwestii odkrywania własnej płci i homoseksualizmu. Lumet ukazał to rewelacyjnie na przykładzie pustych policjantów, śmiejących się z Sonny'ego, gdy tamten przeszukiwał wchodzących do banku ludzi, w tym lekarza ( wcześniej poznali prawdę o jego żonie ). Tolerancja nie ma granic, po prostu niektórzy pewnych kwestii nigdy nie zrozumieją, bo będzie wydawać im się to dziwne. Tymczasem to uczucie szczere, a najlepszym dowodem na to w filmie, jest sam skok na bank i późniejszy list-testament głównego bohatera.
Scena "Attica! Attica!" jest już historyczna, pięknie zagrana - brawurowa. Kompletny majstersztyk. Zresztą jak cały film. Aktorstwo wybitne od Al'a począwszy przez Johna Cazale ( fryzura ewenement, ale mimo stosunkowo cichego charakteru granego przez niego Sala - chwyta za serce widza ) po innych. Opowieść jest niesamowita, można do niej powracać, zachwycać się.
Rozpoczyna się od nostalgicznych ujęć codzienności ( świetny wybór piosenki na intro ) kończy na dość kameralnym przedstawieniu, które można nazwać arcydziełem. Berło dzierży tu Al Pacino. Zasiada na niepodzielnie na aktorskim tronie i pokuszę się o stwierdzenie, że to najlepszy aktor wszech czasów.