Bardzo zaskoczył mnie fakt, że wydarzenia w tym filmie działy się naprawdę. Od samego początku "Pieskie popołudnie" bawiło mnie, a ja przez ponad 2 godziny byłam pewna, że jest ono wytworem bujnej wyobraźni nonszalanckiego scenarzysty. Nawet sprawdzałam kilka razy na tym portalu, czy nie jest błąd przy określeniu gatunku filmowego albo chociaż czy nie zauważyłam obok nazwy "dramat" przedrostka "komedio-". Reakcje głównie policjantów i funkcjonariuszy, te nieogarniające sytuacji miny, po prostu poemat! Historia ta jest tak absurdalna, a przez to tak zabawna, że całkowicie mnie rozbroiła i zdobyła moje serce. Szczęka opadła mi w końcowej scenie, kiedy po 14-stogodzinnych negocjacjach nastąpił srogi powrót do rzeczywistości.
TERAZ SPOILER
Poza tym bardzo zaskoczył mnie fakt, że Pacino zagrał homoseksualistę. Aktor kojarzył mi się z dystyngowaną rolą Michaela Corleone i do głowy mi nie przyszło, że spotkam go w charakterze osoby o zupełnie odmiennych ideałach. Szczerze sądziłam, że to żart i media, jak to media, chcą zwyczajnie wrobić nieszczęśnika dla własnej reklamy. A jednak! Jestem mimo to mile zaskoczona; świadczy to o wyjątkowych zdolnościach Ala Pacino, który ma dryg do wcielenia się w każdą rolę, nawet kontrowersyjną. Cieszę się przy okazji, że mimo swojego kunsztu nie poddał się całkowicie sytuacji i odmówił odegrania romantycznej sceny ze swoją męską "żoną". Może określenie "zachowanie resztek godności" nie byłoby na miejscu, ale doceniam, że facet trzyma się zasad i nie przekracza każdej bariery.