Wiadomo było że i tak "dobrze" się to nie skończy. Nigdy chyba w historii tak nie było. Nawet zdziwiłem się, że dali im ten samochód. Ale na takie zakończenie zapracowali sobie sami bohaterzy - to było bardzo zauważalne. Powinni przede wszystkim wziąć do kierowania kogoś "normalnego" - człowieka z tłumu lub tego dyrektora. Dalej, na lotnisku zamiast powiedzieć ludziom z FBI żeby się odsunęli na dystans bo będą wychodzić z auta to wyluzowali się i stworzyli moment dla nich samych niebezpieczny, co też zostało wykorzystane. Oczywiście ta sytuacja cała była bardzo trudna i gdybać sobie można.

Brawa dla Ala Pacino - tutaj był w swoim żywiole. W przeciwieństwie do Ojca Chrzestnego cz. 1, gdzie wg mnie zagrał bardzo dziwnie.

Ogólnie film trzyma w napięciu i niepewności. Zakładałem bardziej typowe i nudne zakończenie a juz na pewno nie spodziewałem się akcji aż na lotnisku. Momentami fabuła trochę się ciągnie ale o to też chodziło - co zdradza tytuł.

To co mi się nie podobało to motyw z tym homoseksualistą. Jest to oczywiście jakiś dodatkowy wątek a poza tym faktycznie miał miejsce, ale jakieś to było dziwne. Facet ma żonę i żeni się z pedałem? Ten koleś ma problemy psychiczne do tego. No i przyjechał tam i nie powiedział w sumie nic ciekawego. Nie wiedział czego chciał. Doszukiwałem się w tym nawet ironii, zastanawiając się "ale o co im chodzi"?
Skrytykowałbym też srogo brak dobrego planu napadu co spowodowało całe to zamieszanie i jeszcze doping publiki. Ale takie były czasy. Ta spontaniczność, umiłowanie ekstremalnej wolności czy raczej samowolki (podobnie jak w Znikającym punkcie) nawiązujące do ruchu hippisów. Rozumiem tą ideę ale jednocześnie nie potrafię pojąć czemu tak temu zawierzali. Uważam to niestety za głupie, dziecinne i poniekąd samolubne.

Pomijając jednak sceny z tym pedziem i biorąc pod uwagę czasy jakie wówczas panowały uważam że film na prawdę niezły. Zasłużone 8.