Jestem z siebie dumna, że powstrzymałam się od zajrzenia na filmweb i sprawdzenia oceny tego filmu. Pewnie teraz byłabym w połowie Hobbita po zobaczeniu noty 6,9. Bo taki był pierwotnie plan. Już dawno nie zostałam tak milo rozczarowana przez film z tego gatunku. Niestety często gęsto w tym typie wali po oczach tanią dramą, łzawymi scenami i złamanym sercem, które dobrze można by skleić superglutem. Fabuły są ponaciągane jak majtki w gaciach dziadka, a sceny "ze sceny", gdyby nie dobrze zmontowane, nadawałyby się, żeby tylko je temu przygłuchemu dziadkowi od majtek pokazywać.
Kiedy zobaczyłam, że "Pitch Perfect" trwa prawie dwie godziny, zrobiłam minę w stylu "łeee" i może nawet małe "łee" mi się wymsknęło na głos... ale jednak, że już było wszystko gotowe do oglądania, tylko nacisnąć plej, dałam mu szansę! A co! Raz się żyje!
I wiecie co?! I bardzo dobrze, że okazałam się za leniwa na szukanie bajki Jacksona. Świetnie się ubawiłam na "Pitch". Niby prosty filmik o śpiewaniu, o konkurencji, o osamotnieniu bla bla..., ale kurcze parę detali, parę malutkich detali, które sprawiają, że ten film się wysuwa na prowadzenie w swoim gatunku. Oczywiście mogłabym wam tu coś zaspojlerować, ale myślę, że warto samemu odkryć dobre strony tej produkcji. Bo naprawdę je ma!
I jeżeli ktoś ma zamiar w komentarzach odpisywać, że ten film się nie umywa do wspaniałych filmów i moja dziewiątka jest ni z gruszki ni z pietruszki, to niech mi powie jak by się sprawdził, np. "Matrix" w roli musicalu, albo "Chicago" jako horror? "Pitch Perfect", film oznaczony jako musical i komedia, tym właśnie jest.