Jeśli czerpaliście przyjemność z lektury książki Cline'a - w kinie będzie Was aż skręcać z zażenowania i niedowierzania, że z porządnej fabularnie pozycji wyciśnięto coś na tyle marnego i wypłyconego.
Elementy, które składają się na głębię każdej historii: psychologia postaci, sensowne dialogi między nimi, osadzenie owych bohaterów w szerszym społeczeństwie - tutaj zarysowano to tak szczątkowo jak gdyby film był obliczony na 90, nie 140 minut. Degradacja człowieczeństwa, upadek planety, zanik poprawnych relacji międzyludzkich i wiary w bycie sobą, budowanie własnych jednoosobowych światów - to na czym bazuje książka Cline'a jest niezauważalne u Spielberga. A pamiętacie polski tytuł "Sala samobójców" i zawarte w nim animacje? Te w "Player One" są niewiele od nich lepsze. Nie powiecie chyba że awatary Parzivala i Art3mis odbiegają od tamtych standardów w sposób ewidentny? Serce krwawi..
Spielberg okazał się fatalnym wyborem jeśli idzie o powierzenie reżyserii. Najwyraźniej zadbał o to by 'Player One' okazał się niemiłosiernie czerstwy. Tak skonstruowany film mógłby zostać uznanym jako znośny być może dekadę temu. Współcześnie odbiorcy kina tego gatunku oczekują więcej. Nie uwierzę, że ów tytuł mógłby zadowolić człowieka interesującego się zagadnieniami sci-fi, człowieka pełnoletniego. Ten obraz ewidentnie kierowany jest do nastolatków. Osoba mająca za sobą nie jeden film czy powieść gatunkową po prostu znudzi się tą adaptacją. A warstwa humorystyczna? No tak, Pan reżyser liczy 71 wiosen.. Nie chcąc uwłaczać seniorom zamilknę.
To nie tak miało wyglądać. Ani brzmieć!