Hmm, nie wiem gdzie tu komedia jest... Poza tym jak dla mnie jedynie aktorstwo jest tu ciekawe - Oscar dla Colmana chyba zasłużony (chociaż William Powell...), Winters też świetna, reszta w porządku. Fabuła jest ciekawa i miała potencjał, ale scenariusz mało go wykorzystał, uważam. Na największe zaś baty zasłużył Cukor - ten film wyreżyserowany jest zwyczajnie słabo (za co nominacja do Oscara pojęcia nie mam), jedynie kilka scen b. dobrych, na czele z teatralnymi. Na plus jeszcze dobre zdjęcia, dobre teatralne kostiumy i dekoracje i dobra muzyka (kolejny Oscar), ale bez rewelacji w każdej z tych dziedzin.

Film jest z 1947 roku i to niestety widać. Jednocześnie, trudno zarzucać reżyserowi, że nie nakręcił filmu tak, jak Polański czy Cronenberg. Nie jest to ponadczasowe arcydzieło, więc warto przy ocenie dać mu trochę forów i nie zżymać się na styl reżyserii czy scenariusz w kratach kodeksu Haysa, tylko pamiętać, że tak się wtedy (z wyjątkami) robiło filmy i na tle ówczesnej produkcji to rzecz znakomita. Ja wolę się skupić na zaletach, czyli aktorstwie :)

Ależ ja znam sporo filmów z lat czterdziestych i wiele z nich bardzo lubię. A ten fim mnie zwyczajnie znużył, nie przykuł uwagi. Do przedstawienia w sposób ciekawy choroby bohatera nie trzeba by od razu Polańskiego czy Cronenberga, wystarczyłoby zrobić coś a la Billy Wilder w dwa lata starszym "Straconym weekendzie", gdzie w pasjonujący (i "klimatyczny") sposób przedstawiono chorobę alkoholizmu. Cukor najwyraźniej lepiej czuł się w komedii i musicalu - "Filadelfijska opowieść", "Urodzeni wczoraj", "Narodziny gwiazdy" i oczywiście "My Fair Lady" to świetne filmy. A "Podwójne życie" jest tylko niezłe, i to dzięki aktorom, uważam.

No masz sporo racji.
"Stracony weekend" widziałem dawno temu, ale nadal pamiętam kapitalną scenę z myszą i nietoperzem. Prawie nawet nie było widać sznurków :)