Zakończenie jest raczej jednoznaczne. Główna bohaterka, Nora Clark wychowywała się w dzieciństwie u babci i była molestowana przez jej faceta, a babcia, mimo, że o tym wiedziała nie reagowała. Wydarzenia te odcisnęły piętno na życie kobiety, która wyjechała i wyparła to ze świadomości. Strach budziły jednak dziwne sny, przywołujące, jak się okazuje prawdziwe przeżycia. Stąd wizyty u psychiatry. To nie schizofremia, ale ciężki uraz psychiczny po molestowaniu. Po odziedziczeniu domu po babci i nie pamiętając przykrych wydarzeń Nora powraca do miasteczka i złe duchy powracają w podświadomości. Stąd wymyśla sobie (nieświadomie) koleżankę, współlokatorkę Peyton. Nora widzi ją w osobie nauczycielki z dzieciństwa, o czym dowiadujemy się końcówce. Peyton pomaga Norze zmierzyć się z jej wspomnieniami z podświadomości i staje się ucieleśnieniem realności, zemsty i wszystkich innych cech, które wynikły z krzywdy, której zaznała. Policjant Jack w końcu zorientuje się w postępującej chorobie Nory i ostatecznie przytakuje jej, że wie, że to Peyton jest winna i została zatrzymana. Jack mówi też zaginiona agentka nieruchomości się odnalazła zapewne tylko po to by nie pogłębiać stanu Nory (choć zapewne ta kobieta została przez nią-przez Peyton zamordowana). Nora ostatecznie spogląda w lustro i widzi w nim Peyton, czyli swoją inną osobowość. Przypomina sobie też miłą nauczycielkę z dzieciństwa (z twarzą Peyton). Dobry film. Ktoś kiedyś powiedział, że jeśli po zakończeniu filmu musisz trochę pomyśleć, to zapewne był to dobry film.

W pełni się zgadzam. Dziwię się niskiej ocenie, ale może dlatego, że część osób nie rozumie tego filmu. Jak cos nie jest podane na tacy, to juz jest "nielogiczne". Pozdrawiam ;)