Kołchoźnik na wczasach. Właściwie w drodze na wczasy. Prawda, że temat niezbyt ciekawy i fascynujący? Myślałem więc, że i film będzie mało interesujący. I początek nie zawiódł mnie w tej kwestii: sceny na wsi są chaotyczne (nawet nie można zorientować się, kto jest głównym bohaterem), nijakie i bezbarwne.
Jednak od momentu, gdy Iwan - grany przez obdarzonego dość plebejską urodą, a więc doskonale pasującego do roli wiejskiego prostaka i pijaczka - wraz z żoną wsiadają do pociągu, by udać się na pierwsze w życiu wakacje, opowieść dość niespodziewanie nabiera rumieńców i już niemal przez cały czas jest ciekawie i, co najważniejsze, autentycznie zabawnie. Co prawda praktycznie 80 procent akcji toczy się w pociągowych przedziałach, nie wpływa to jednak negatywnie na tempo akcji. Bohaterowie poznają co raz to nowych, niezwykle barwnych towarzyszy podróży, czas leci na rozmowach o życiu, sytuacji w ZSRR, antagonizmach między miastem i wsią (do którego to konfliktu odnosi się lwia część gagów i dowcipów), no i - przecież jesteśmy w ZSRR - na piciu wódki.
I choć reżyser odnosi się do swoich bohaterów z pobłażliwa ironią, naśmiewa się z ich wad i kompleksów, to jednak zyskują oni po 90 minutach seansu sympatię widza, co akurat w przypadku Iwana nie wydawało się takie oczywiste.
Polecam nie tylko miłośnikom kina "gadanego".