Ojciec, już odświętnie ubrany, ostrzy kosę. Po chwili zaczyna kosić trawę spokojnymi, miarowymi ruchami. Syn pomaga mu w pracy, usuwając meble spod błyszczącego ostrza. Nie rusza tylko krzesła, na którym siedzi matka, wptarzona w trawę . . . Trawa porasta podłogę całego mieszkania. Z blatu stołu wykwitają płatki, a ze środka pokoju strzela pod sufit rozłożyste drzewo. Między oplecionymi pnączami meblami przemyka od czasu do czasu spłoszona sarna. Poza tym, dom jest zupełnie zwyczajny, stara, przedwojenna, od lat nie remontowana kamienica ze skrzypiącymi schodami, którymi wspina się ostrożnie nietrzeźwy sąsiad. Z wysokiego, spękanego stropu mieszkania sypie się tynk, ściany zdobią resztki stiukowych sztukaterii, plamy po zaciekach, liszaje. W lokalu na trzecim piętrze mieszka trzyosobowa rodzina, kościsty, łysy ojciec w zbyt dużym, choć pasującym jeszcze kilka lat temu na niego garniturze, matka, kobieta energiczna, choć lubiąca czasem pogrążać się w melancholię i dwudziestokilkuletni syn. [www.filmpolski.pl]

Lech Majewski - reżyser, poeta, malarz, producent filmowy i teatralny - stworzył poetycką wizję życia trzyosobowej rodziny. W starej kamienicy jedno z mieszkań zajmują: dwudziestokilkuletni syn, matka i ojciec - emeryt. Chłopak jest zamkniętym w sobie, wrażliwym poetą. Ojciec zajmuje się kolekcjonowaniem znaczków pocztowych. Matka krząta się po domu, gotując i sprzątając. Sąsiedzi mają swoje nawyki i fobie. Z nadejściem wiosny w mieszkaniu kiełkują pędy młodych roślin, tryska źródełko, podłogę porasta bujna trawa, a jesienią pojawiają się sarny