Generalnie zgadzam się z opiniami na forum: temat ważny i poważny, ale w ujęciu Morettiego nie budzi emocji. Przed oczami widza przesuwa się ciąg scen - najpierw relacjonujących we fleszowym skrócie kawałek życia czteroosobowej rodziny, potem już tylko próby posklejania tego życia w sensowną całość po stracie syna. Przez cały czas przewija się jeszcze motyw sesji terapeutycznych, jakie przeprowadza ze swoimi pacjentami Giovanni. Wprawdzie rozmycie historii w łzawym sentymentalizmie byłoby może zabójcze dla filmu, ale aż taka surowość i uporczywie utrzymywany dystans z widzem też temu obrazowi nie służy. Moretti chciał za wszelką cenę uniknąć melodramatyzmu, w który popaść przy takim temacie można bardzo łatwo, ale przy okazji pozbawił film autentyczności - wszystko jest suche i odrobinę mechaniczne.

Ciekawym pomysłem jest natomiast wplecenie w fabułę wizualizacji dnia, w którym zginął syn - Giovanni wraca do tego dnia, wyobrażając sobie inne scenariusze wydarzeń, które mogłoby zapobiec śmierci Andrei. "Gdybym wtedy nie pojechał do pacjenta, gdybym nie podniósł telefonu, gdybyśmy poszli pobiegać..." Te fragmenty są niezwykle sugestywne, bo ma się wrażenie dotykania czegoś osobistego, intymnego i bardzo bolesnego, a przy tym zupełnie daremnego.To katowanie się wciąż i wciąż alternatywami, które już na zawsze się zamknęły.