Problem w Polsce polega na tym, że ludzie nie są antysemitami (a tak są niestety określani przez tzw. poprawnych politycznie i "autorytety"), tylko wykazują sceptyczne podejście do Żydów, wynikające głównie z historii. Przed wojną w Polsce była bieda, ludzie żyli na skraju ubóstwa, a naród żydowski mieszkający w Polsce był bogaty, zamknięty w swoich enklawach, niepomagający zbytnio Polakom, zajmował się lichwą. Polacy pracujący u Żydów nie byli zawsze dobrze traktowani, często ich wyzyskiwano. Przez to Żydzi byli nielubiani przez Polaków. Po wojnie wielu Polaków mających żydowskie pochodzenie współpracowało z komunistami, zajmowali bardzo wysokie pozycje urzędnicze czy sądownicze, nie rzadko skazując Polaków na niesłuszne wyroki śmierci. Po wojnie historycy pro-żydowscy w swoich książkach praktycznie wspominali tylko o Holokauście, pomijając tragedię Polaków (nieczęsto pokazując nas w złym świetle) i innych narodów, nie poruszali tematu Niemców jako nazistów i antysemitów.
Oczywiście Polacy też nie byli święci, ale nie możemy sobie wmawiać, że jesteśmy antysemitami i nasze każde krytyczne zdanie na temat Żydów nie może być określane jako przejaw antysemityzmu. Generalnie Żydzi są narodem specyficznym i powinniśmy podchodzić do nich raczej obojętnie, a już tym bardziej nie stosować propagandy anty- czy pro-.