Oglądałem ten film na Nowych Horyzontach. W arkadach. Przy niemal pełnej sali.
Oglądałem ten film już drugi raz. Dwa tygodnie wcześniej oglądałem go w DCF. Wtedy już nie przy tak dużej frekwencji.
Wtedy film zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Wręcz otrzeźwiające.
Jest dość długi. Dwie godziny. Nie dłuży się on wcale.
W DCF większość osób oglądało film w ciszy. Tylko jedna scena spowodowała salwy śmiechu. Chyba nie muszę opisywać całej sceny. Słowo "smartfon" powinno wszystko wyjaśnić.
Dla mnie film był dość realny. Przejmuący. Natomiast na Nowych Horyzontach festiwalowicze często się śmiali. W momentach w których mnie do śmiechu nie było.
Nie wydaje mi się jednak by ten film był śmieszny. Wręcz przeciwnie.
Jedno się jednak powtórzyło. Cisza.
W ciszy widzowie opuszczali kino. Także i w pewnym szoku i niedowierzaniu.
Film mną poruszył.
Sceny, sytuacje, gwałty, aborcje, przeraźliwy płacz dziecka... A przyznam, że na co dzień w ogóle nie przejmuje się takimi tematami.
Nie mam tv. Nie oglądam tv. Nie wzruszają mną "małe madzie". Ten film jednak wywarł na mnie wrażenie. Podziałał otrzeźwiająco.

Jak to dobrze było zobaczyć (i pokazać), że są jeszcze ludzie, którzy mają naprawdę poważne problemy w życiu. - taka końcowa konstatacja nasuwa mi się po obejrzeniu filmu.
A jaka Tobie?

No cóż, film jest na pewno mocny. Również go oglądałem na Nowych Horyzontach. Ukazanie pracy tej jednostki policji i życia osobistego członków zespołu to bardzo ciekawy zabieg, który przykuwa uwagę widza. Najbardziej chwytała za serce scena bezsilności, w której Fred nie mógł zapewnić miejsca w ośrodku matce z dzieckiem. Joey Starr zagrał w tym filmie rewelacyjnie i trudno mi było uwierzyć, że to raper. Szokujące były też postawy rodziców, którzy nie zdawali sobie sprawy, że czynią krzywdę własnym dzieciom. Dopełnieniem całości było świetne zakończenie filmu. Dawno żaden film nie zrobił na mnie takiego wrażenia...