Filmów o ludziach oskarżonych o czyny, których nie popełnili, było w historii kina wiele. Powstaje też coraz więcej filmów o pedofilii. Film Vitenberga wpisałby się w ten nurt, gdyby autor nie poszedł pod prąd. Bohater filmu nie jest ofiarą tego haniebnego procederu, ale ofiarą fałszywego oskarżenia. O tym, że Lucas jest niewinny, widz zdaje sobie sprawę od początku filmu. Były nauczyciel w prowincjonalnym duńskim miasteczku, który po zamknięciu szkoły stracił posadę i pracuje jako opiekun w przedszkolu, staje się obiektem nagonki po bezmyślnej wypowiedzi swej podopiecznej, córki swego najlepszego przyjaciela. Klara nie zdaje sobie nawet sprawy z wagi tego, co w chwili złości powiedziała. Przed takimi oskarżeniami nie ma właściwie obrony, bo przecież dzieci nie kłamią. Pomówienie urasta do monstrualnych rozmiarów, doprowadzając do tragicznych konsekwencji. Odwracają się od niego najbliżsi przyjaciele, on sam staje się bezbronną ofiarą szykan, a nawet fizycznej przemocy ze strony społeczności miasteczka. Jeszcze nie dawno Lucas wraz z kolegami uczestniczył w corocznych polowaniach na jelenie. Teraz sam stał się celem myśliwych. Jest w tym filmie znacząca scena. Klara, dziewczynka od której zaczęła się cała historia, stoi w drzwiach przedpokoju, by zgodnie ze swoim zwyczajem przejść po linii prostej. A ponieważ podłoga składa się z kwadratów, dziewczynka liczy na to, że weźmie ją na ręce w sytuacji, kiedy każdy czuły gest w stosunku do dziecka może stać się podstawą oskarżenia o pedofilię? Ta długa, rozgrywająca się w ciszy scena szarpie nerwy widza bardziej niż jakikolwiek sensacyjny thriller. Głównym tematem „Polowania” są absurdy, do jakich doprowadza posunięta do skrajności idea poprawności politycznej, która usiłuje kształtować stosunki między ludźmi regulacjami rodem z totalitarnego koszmaru.