Czy aby na pewno tylko o umieraniu? W pewnym sensie opowiada on o życiu i wszystkich jego aspektach, a że nieodłącznym elementem życia jest śmierć, no cóż...:)
Chylę czoła pani Szaflarskiej. Chociaż to na niej głównie spoczywała kamera, widz nie mógł poczuć się znudzony, a to nie lada sztuka.
Pies, Fila, to chyba druga, najlepiej odegrana rola, a jeśli brać pod uwagę, że to jest zwierzę...ileż emocji potrafiła pokazać! Brawa dla trenera;)

Dla mnie jednak bardziej o umieraniu niż o życiu, bo mam wrażenie, w wieku 93 lat, jakkolwiek brutalnie to zabrzmi, ma już się pełną świadomość, co do ulotności swojego życia. I mimo tego, że bohaterka filmu w pewnym momencie, poddaje się losowi, by zaraz potem wykrzyczeć swój manifest, co do pory umierania, to jednak nie zmienia to jej oblicza, jako kobiety pogodzonej z naturalnym biegiem rzeczy. I tę egzystencjalną siłę należy tutaj podziwiać.

Ok, każdy odbiera film inaczej:) Dla mnie bliski kontakt ze śmiercią, otwiera oczy na życie...:)

Jedna z najpiękniejszych scen - "babcia" huśta się na huśtawce (a jeszcze poprzedniej nocy kładła się z różańcem do łóżka). Jak świetnie ta scena pokazuje radość życia. Jest zobrazowaniem tych wypowiedzianych poprzedniego wieczora słów: "Coś ty zgłupiała? Umierać? Ani mi się śni!"