Wiadomo czego się można spodziewać po Allenie - jedni jego styl uwielbiają, a inni nie
cierpią. Ja raczej zaliczam się do tych pierwszych ale...
No właśnie - obejrzałem ten film i podczas seansu byłem (nie wiem jak nazwać) zauroczony,
zaciekawiony... Tyle że kiedy narrator powiedział "i tak oto kończy się ta historia" poczułem
rozczarowanie. Nie spodobało mi się, że Allen nie dokończył wątków, nie wiadomo dokładnie
co się działo potem... Nie lubię takich zakończeń.
Trudno mi tez określić co chciał nam reżyser powiedzieć. Może to że życie to sztuka
podejmowania trudnych decyzji, które nie zawsze muszą okazać się trafne (tyle że to dość
banalne), że od nich zależy nasza przyszłość i warto dwa razy przemyśleć ewentualne
konsekwencje... Sam nie wiem... może jak się z tym prześpię to coś m i wpadnie do głowy.

Dodam jeszcze, że warto ten film obejrzeć ten film dla Fridy Pinto - scena pierwszego
spotkania tego pisarza (Brolina) i Dii - jest świetna - a ona wygląda tam niesamowicie - aż
rozświetliła ekran.

Bardzo podobała mi się też scena gdy Naomi Watts pyta Banderasa czy ten mógłby z nią być
(że niby w teorii) - odpowiedź Banderasa i rozczarowanie Naomi - jest świetne - genialnie
zagrana scena.

Nadal jednak intryguje mnie przesłanie - jak sądzicie - co Allen chciał przekazać?