Będąc jeszcze pod wpływem lektury Grzesiuka "5 lat kacetu" spojrzałem na ten film z zupełnie innej strony - obozowej. Myślę, że w filmie można bezbłędnie odnaleźć portrety ludzi zlagrowanych. Mimo, że są to tylko niewyraźne szkice ukryte w malowniczym pejzażu "polskiego westernu", to ich istnienie jest niczym przekaz podprogowy. Od scenek prostych: poszukiwanie odzieży przez kobiety w opuszczonym miasteczku, pasiak Anny, wzmianka Cześka o obozach w Oświęcimiu, Dachau, Mauthausen (prawie jak Grzesiuk), o brukwi; po scenki bardziej złożone, jak np.

Kenig wszedł do pokoju pełnomocnika, a na pytanie o wykonywany zawód, powiedział, że studiował pedagogikę. Fakt, iż zdecydowanie odmówił podjęcia się próby ustanowienia szkolnictwa na "nowych" ziemiach, w moim odczuciu świadczy o dotkliwym zlagrowaniu. Relatywizm moralny, odwrócony dekalog odcisnęły piętno w psychice Keniga niczym gwóźdź wbity w drewnianą deskę - paraliż.

I takich akcentów w filmie nie brakuje. Chorobliwa mania posiadania czegoś, szaber, alkoholowa zabawa - to skutki uboczne przewlekłej choroby "braku/biedy/niedostatku", której doświadczyli bohaterowie w obozie.

Film polecam.