Szalona i nieposkromiona kobieta bez zahamowań uciekająca przed przeszłością + nastoletni mól książkowy w typie geeka, który próbuje wyrwać się spod nadopiekuńczej macki rodziców. Czy z takiej mieszaniny mogło powstać coś dobrego? Otóż tak (jeśli odpowiednio się nastawić)) !
Do seansu podeszłam sceptycznie, tkwiąc w przekonaniu, że filmidło może okazać się kolejną, nudną i utartą w schemacie mielizną, jakich wiele narodziło się w latach 90. Sceptycyzm wzrósł dodatkowo, gdy na ekranie pojawiło się nazwisko Sondry Locke (reżyserki), która swojego czasu była "dziewczyną" Clinta Eastwood'a. Aktorka z niej była raczej marna, a filmy, gdzie kochankowie pojawiali się na ekranie razem, trąciły nachalnym melodramatyzmem i popeliną.
"Do Me a Favor" pozytywnie mnie zaskoczył. Locke być może nie dała się poznać jako błyskotliwa aktorka, ale tym filmem trochę się w moich oczach zreflektowała (może powinna robić w reżyserce?).
"Do Me a Favor" to połączenie dramatu, kina drogi, romansu, komedii i kina akcji, owiane swoistego rodzaju klimatem, który potrafi pochłonąć.
Dużą zaletą filmu jest z pewnością obsada. Dzięki żywiołowej Rosannie Arquette, akcja nabiera szybko tempa. Nigdy nie uważałam jej za szczególnie urodziwą aktorkę, ale tutaj nie na to wielkiego znaczenia. Alex jest kobietą w typie "born to be wild" , "hit and run", a Arquette ukazała to bez większego wysiłku, ale za to z perfekcyjną bezbłędnością i lekkością.
Nie jest to kino wysokich lotów (są pewne luki, niedostatki, naiwne sekwencje), ale w tym wypadku jest to raczej zaletą. Tutaj bardziej liczy się atmosfera.
"Przysługę" ogląda się bardzo dobrze i przede wszystkim, z dużą satysfakcją. Jeśli nastawić się na seans mający dostarczyć rozrywki, zapewne nie spotka się z miażdżącym rozczarowaniem.