Jako film akcji sam w sobie wypada przeciętnie - jest w porządku, choć bez rewelacji. Jako remake kultowego tytułu sprawdza się natomiast nieszczególnie. Zabrakło mi przede wszystkim klimatu - klimatu brudnej dystopii, który w wersji z 1987 roku wylewał się wręcz z ekranu. Tutaj, teoretycznie, wszystkie niezbędne elementy tkwią na swoich miejscach - mamy przemoc, skorumpowanych stróżów prawa, nieetyczne eksperymenty, manipulatorskie media itp. - ale te elementy wrzucone razem do jednego garnka składają się na dziwnie pozbawioną smaku zupę. Obowiązkowe sceny strzelanin wydają się równie odrealnione, co pierwsza z brzegu gra FPS. A próba większego uczłowieczenia głównego bohatera, obdarzenie go od samego początku ludzkimi emocjami i pełnią wspomnień, zaowocowała, paradoksalnie, zmniejszeniem dramaturgii. Żona Alexa płacze, Alex płacze, dzieciak w depresji, a mnie, nie wiedzieć czemu, rusza to sto razy mniej niż np. scena z oryginału, w której bohater odwiedza swój opuszczony dom, albo ta, w której po raz pierwszy - w drugiej godzinie filmu - spogląda w lustro.