Ten film jest raczej krytyką takiego stylu życia, przynajmniej w większym stopniu.

Sam film oczywiście w wręcz bezczelny sposób się z niego nabija. Dr Frank jest przez cały film przedstawiany jako psychopatyczny biseksualny erotoman. Mocy wydźwięk który w moim mniemaniu potwierdza mój komentarz mają jednak sceny końcowe, gdzie tracimy trochę komedii na rzecz ogólnego przesłania. Piosenki finałowe "don't dream it, be it" i "superheroes" mają na celu ukazanie, że oczywiście wszystko doprowadzone do przesady staje się groteskowe i idiotyczne, jednak każdy z nas w głębi nosi w sobie jakąś cząstkę, większą lub mniejszą dr. Franka Furthera :)