Jakkolwiek by nie brzmiały wspomniane założenia Umberto Eco, film jest z pewnością niezwykły. Nie porywa jakąś pierwszą magią. Cóż, po naprawdę perfekcyjnym początku, dalszy - coraz to bardziej groteskowy (a miejscami niesmaczny) - rozwój fabuły wręcz mnie odrzucił. Film kończyłem oglądać mocno zawiedziony. Ale potem, jeden po drugim, utwory z filmu zaczęły za mną "chodzić". Prześmieszne "Science-Fiction Double Feature", niesamowicie komiczne "Damnit Janet", pełne energii "Bless my Soul", przesłodkie ;) "Touch-A Touch-A Touch Me"... W zasadzie każdy. Dopadłem więc soundtrack - i okazało się, że bez filmu ta muzyka nie jest już tak pełna. Brzmi jak średniej klasy przyśpiewki.
W jakiś dziwny sposób muzyka "ratuje" film, film zaś muzykę. Oba elementy same w sobie mogą wydać się słabe, ale im dłużej będą gnieździć się w mózgu, tym więcej sympatii zbiorą. W rezultacie, nie można chyba nie polubić tej kpiny tak groteskowej, że w pewnym momencie nie wiadomo już, z czego właściwie kpi. W końcu - jeśli dać sobie czas - nieuchronnie przychodzi wniosek, że to perfekcyjny obraz, który z zamierzonego kiczu wydestylował wszystko co najlepsze. Bardzo przyjemna to ewolucja wrażeń, zdecydowanie warta zachodu, jakiego potrzeba do zdobycia filmu.