Ani dobry, ani zły - tak chyba najlepiej określić ten film. Cieszyłem się na, w zasadzie pierwszy, taki naprawdę współczesny film Minghelli, do tego z ciekawą obsadą. Ale niestety "Rozstania i powroty", choć hańbą dla tego reżysera na pewno nie są, chyba nie dorównują jego poprzednim produkcjom. A szkoda, bo była była baza na naprawdę dobry film. Minghella miał jeden z najbardziej aktualnych tematów, mianowicie życie emigrantów, i to jeszcze w Londynie. Ale moim zdaniem tylko go "dotknął", rozpoczął, ale nie pociągnął dalej. Ten wątek cały czas się w filmie przejawia (żona Szwedka, bośniacka kochanka i jej syn, prostytutka ze wschodu), ale jest gdzieś w oddali, jako tło. I zresztą tym tłem mógłby pozostać, ale gdyby problem ten był tylko bardziej nakreślony (chociażby tak jak nietolerancja rasowa w "Wożąc Panią Daisy"). A tak... Pozostała - także zresztą aktualna - historia oddalania się od siebie, która fajnie się zaczęła, ale od połowy filmu pociągnięta została jakby nie w tą stronę. Zdecydowanie wolałem to, co było zaprezentowane w "Bliżej" albo nawet "Wykolejonym" (gdzie nie było to co prawda głównym wątkiem, ale pokazane zostało fajnie). Wątek ze zdjęciami był bardzo dobrym pomysłem, ale skończył się, zanim się na dobre rozwinął. W ogóle niektóre sceny w tym filmie sprawiają wrażenie, jakby były przeznaczone do wycięcia, ale o tym zapomniano (scena z płytą w samochodzie, kiedy Will odwozi córkę na zajęcia; "zazdrość" Willa o trenera córki i cały wątek z prostytutką, który ... był trochę śmieszny, a niestety zbyt długi, by zginęło to gdzieś w tłumie).
Pochwalić trzeba jednak grę aktorską. Wyróżnia się przede wszystkim Juliette Binoche - naprawdę dobra rola. Robin Wright Penn wcale nie odstaje, fajnie znowu było ją widzieć w dużej roli. Jude Law też nie razi, choć jak napisali w jakiejś gazecie "Gra zawsze tę samą rolę" i może coś w tym jest... Dlatego szkoda, że coś w trakcie robienia tego filmu się wyraźnie popsuło. A najważniejsze słowa wypowiada w nim postać trzeciego planu - Bruno, śledczy. "Mnie i Sandy'ego wybroniłby w sądzie adwokat, ci, co was okradli, od razu pójdą do więzienia"... I może w ten wątek bardziej powinni pójść twórcy filmu, niekoniecznie przez zaprezentowaną nam końcówkę (wejście do sądu w ostatniej chwili... trochę żałosne)... A tę zdecydowanie wolałem np. w "Wykolejonym" - kiedy jest powrót do starego ładu, ale nie idylli. A tutaj? Pomimo histerii, w jaką wpada Liv po wyjściu z sądu, kilka dni później, w biurze, tworzy już z Willem portret idealnego małżeństwa...