Byłem pewien, że miejscem akcji będą wnętrza jakichś starożytnych ruin. Tymczasem bohaterzy prawie cały film spędzają na szczycie starożytnej świątyni Majów - na szczycie! Tuż pod świątynią czekają na nich tubylcy, którzy nie dopuszczą do tego, by nasi protagoniści zeszli z przeklętej budowli. Twórcom udało się z tego wszystkiego wytworzyć całkiem niezłą atmosferę zaszczucia, izolacji. Jeszcze lepiej ukazana jest beznadziejna sytuacja, w jakiej znaleźli się bohaterowie. Nie mają tak naprawdę większych szans na przeżycie i fajne było to jak ukazano ich pogarszający się z minuty na minutę stan ducha aż do poczucia beznadziei w końcówce.

Zaskoczyło mnie to, jak mocne były niektóre sceny jak na film kinowy. Autorzy nie szczędzą nam zbliżeń chociażby przy okazji dekapitacji nóg... za pomocą kamienia, noża i podgrzanej patelni... Efekty gore jednak stoją na wysokim poziomie. Innym przykładem jest bohaterka, która paranoicznie wykrawa z siebie płaty skóry, pod którą to wcześniej wdarły się jej jakieś ożywione pnącza. Mocne. Aktorstwo jest też zaskakująco porządne. Jest w nim coś, co sprawia, że kibicujemy postaciom. Mimo, że i tak wiemy, do czego to wszystko zmierza.

Film mógł być lepszy. Są w nim sceny i pomysły nieco kiczowate (bohaterskie poświęcenie Jeffa pod koniec filmu), są też i sceny "na pokaz" odbierające mu autentyczności (bohaterzy wyjątkowo łatwo godzą się na swoje skądinąd kontrowersyjne pomysły; albo ukazują typowo filmowe reakcje na swoje dziwne zachowania w obliczu zagrożenia) czy też brak konsekwencji (chociażby w ukazywaniu pogarszającego się stanu zdrowia Mathiasa).

Sam pomysł jest jednak na tyle ciekawy, że i tak chętnie przeczytam książkę Scotta Smitha, która od niedawno kurzy się na mojej półce.

Moja ocena: 6/10.