Poniżej znajduje się tylko fragment refleksji na temat filmu "Sabrina". Jeśli ktoś ma ochotę zapoznać się z całym tekstem, to zapraszam na bloga na moim koncie na filmwebie.

"Po obejrzeniu "Pół żartem, pół serio" moje nadzieje względem kolejnego filmu Billy'ego Wildera, do którego seansu się przygotowywałam, były ogromne. Niestety, dzieło opowiadające o metamorfozie córki szofera nie zdołało zaspokoić moich rozbuchanych oczekiwań, jakie żywiłam w związku z nazwiskiem twórcy odpowiedzialnego za scenariusz oraz reżyserię owego utworu zapisanego na celuloidowej taśmie. Moje pragnienia były chyba zbyt płonne i założę się, że gdyby moje podejście przed zapoznaniem się z treścią "Sabriny" było mniej gorączkowe, obraz ten doczekał by się znacznie wyższej oceny z mojej strony.
(…)Po mimo małego rozczarowania czuję, iż chętnie będę wracała do tego utworu, mając w tym momencie na myśli szczególny nacisk na jeden aspekt owego wytworu kultury, który stanowi jednocześnie największą estetyczną atrakcje filmu. Tym powodem jest Audrey Hepburn wcielająca się w tytułową postać.(…) Karmiąca łaknący piękna wzrok widzów gwiazda nie pozwalała umrzeć odbiorcom filmu z głodu powabu nie tylko dzięki swej pełnej uroku oraz wdzięku eterycznej sylwetce, ale połączeniu swej czarującej osoby z eleganckimi i ponadczasowymi strojami tworzącymi wraz z fizjonomią Audrey jedną całość w postaci Sabriny Fairchild.(...)"