Można też film interpretować na kilka sposobów, dostrzec walkę klasową, nierówności społecznej, obśmiać kurtuazję klasy wyższej, ich problemy, wziąć pod lupę pasożytów kryjących się pod maską przyjaciół i rodziny..
Jednak po co? Na takie filmy warto czekać i cały rok.

Trochę za dużo podane na tacy, siostra, która przejrzała Oliviera na wskroś to trochę zbędny element układanki.

Aktor grający Oliviera pokazał, że tak naprawdę mógł zrobić wszystko, zniszczył rodzinę od środka, bo po prostu miał taki kaprys. Był przecież jednym z najlepszych studentów, pochodzi ze wzorowej i zdrowej rodziny. Czemu jednak wyrósł na psychopatę?

Pierwsze zderzenie z rzeczywistością kiedy dostaje się na Oxford. Wiedział, że tam po prostu nie pasuje, bo sam nie jest snobem i nie traktuje ludzi z wyższością.

Brak normalnych i zdrowych relacji na uniwersytecie zmusił go do stworzenia fikcji, wymyślenia traumy z dzieciństwa żeby wkupić się w łaski kogoś, kto już tę władzę posiada i o nic nie musi się starać.
Widać to idealnie w kilku scenach, np. Kiedy Oliver sprząta pokój Felixa (który nigdy tego za siebie nie musiał robić), w domu na dworze prawdziwa sielanka, raj na ziemi, wszystko podane na srebrnej tacy, bliskie grono przyjaciół. A to wszystko dla kogoś, kto nawet się nie uczy i nie zdaje egzaminów.
Wszystko to dla Oliviera wydaje się niesprawiedliwe. Sam nie poczuł się zagrożony ani zazdrosny.
Nie potrzebował Saltburn tak naprawdę do niczego. Odkrył, że pochodzące z klasy średniej, prawdopodobnie robotniczej, ciężko studiując i poświęcając wszystko dla kariery i tak będzie nikim, zwykłym śmiertelnikiem w oczach klasy wyższej.

To poczucie niesprawiedliwości zmusiło go najpierw do wykupienia współczucia i szacunku Felixa i jego rodziny, wyeliminowania konkurencji a potem powolne zjadanie rodziny od środka. Bo w końcu, jak sam stwierdził, on był drapieżcą, a rodzina pozbawiona naturalnych wrogów nie spodziewała się niczego.

Po All my friends hate me jedna z lepszych brytyjskich produkcji, polecam.