Nie zostaniesz zwyzywany od fanów transformersów, bo mało kto ten film obejrzy, a w większości przypadków będzie to rozsądna publika :p

Mnie również ten film ogromnie zmęczył. W "Synie Szawła" praca operatorska była godna podziwu, chłód i ciasnota w przedstawianiu ludobójstwa przerażały. Skopiowanie tego zabiegu w tym filmie wydaje mi się niestosowne - może i jest w filmie mowa o tym, że niebawem wydarzy się tragedia, ale jednak większość czasu zajmują średnio angażujące i nużące wymiany zdań, bo ciężko nazwać to rozmową albo dialogiem, gdy nikt nie chce wyjaśnić o co poszło.

Mam też problem z czytelnością historii: w "Synie Szawła" bohater miał wyraźny cel (nawet jeśli chłopiec nie był jego synem), tutaj bohaterka chodzi nie wiadomo gdzie, plącze się, ktoś jej niby czegoś zakazuje, ale ona ma to gdzieś, a jak się nie słucha to w sumie nikt nie reaguje. To wolno czy nie wolno jej wychodzić z budynku, czemu nie odwieziono ją po raz kolejny na stację? Takich niezrozumiałych i niewyjaśnionych sytuacji było tu szokująco dużo.

Może chodziło tu tylko o niemożność zareagowania, niemożliwość działania i zmiany pomimo szczerej determinacji. Irisz jest prawie jak widz - możemy tylko wspominać historię, a ona może tylko przypatrywać się jej z bliska. To jednak zbyt błahe, żeby poświęcić temu prawie 2,5-godzinny (i w mojej opinii bardzo nudny) film.

Błahe? Zważ na rolę kobiet. Mogą tylko patrzeć. Tylko ulegać. Jedyną "bronią" Irisz była jej zawziętość. Jedynie w ten sposób mogła dowiedzieć się, co przed nią skrywano. Tak jak piszesz, niemożność. Ale tylko tak mogliśmy się o niej przekonać.

Określiłem to jako "błahe" głównie dlatego, że niezbyt ludzka rola kobiet jest bardzo dobrze znana jako jeden z podstawowych faktów historycznych i nie stanowi dla mnie nic nowego albo szczególnie ciekawego. Nie miałem natomiast na myśli tego, że uważam ten problem za błahy.

Moim zdaniem to jest uzasadnione - Írisz jest niejako niesiona jakimiś zewnętrznymi siłami. Próbuje się temu przeciwstawiać i czasami sama gdzieś idzie (czy raczej: usiłuje iść), ale przez bodaj połowę filmu jest wieziona, prowadzona, niesiona z tłumem. Relacje, hierarchie też są ewidentnie w stanie rozkładu. To akurat dobrze przemyślany symbol czasów, w których toczy się akcja.

Aczkolwiek też miałem takie wrażenie, że reżyser dokonał formalnego autoplagiatu swojego poprzedniego filmu. Mnie się film podobał - uważam, że reżyser zasłużył na oklaski za tak dobre oddanie klimatu epoki i dopilnowanie szczegółów wizualnych (nawet jeśli ułatwił sobie, wybierając taką a nie inną metodę filmowania). Przekonuje mnie też bardzo rola Juli Jakab - ta determinacja pomieszana z zagubieniem w jej twarzy była hipnotyzująca. To napisawszy, przyznaję, że wyszedłem z seansu zmęczony i zastanawiałem się, ile negatywnych opinii zostało podobnym zmęczeniem sprowokowanych. ;-]

Na szczęście krytycy zachowali resztki rozumu i wcale nie byli zachwyceni z filmu: https://www.rottentomatoes.com/m/sunset_2019