Naprawdę dobre kino, jeden z ciekawszych polskich filmów tego stulecia. Ślesicki dość umiejętnie i zgrabnie połączył tu w jedną całość kilka gatunków filmowych. Początek filmu to kino sensacyjne, potem mamy kilkadziesiąt minut naprawdę bardzo zabawnej komedii (zwłaszcza scena wizyty „rodziny” u Cezarego), wreszcie od komedii przechodzimy w thriller, połączenie wątków z powieści „Dziesięciu małych Murzynków” Agathy Christie oraz filmu Magnolda „Tożsamość”, wykorzystującym typowe do straszenia widza chwyty: ulewny deszcz, noc, odcięta od świata grupa ludzi, wśród których czai się bezwzględny morderca. Natomiast ostatnie minuty filmu to już dramat w czystej postaci i smutna refleksja o sile i ogromnym wpływie mediów.
Wprawdzie nie na wszystkich tych poziomach film prezentuje równy poziom: jako thriller „Show” jest strasznie przekombinowany, jednak nie można mu odmówić tego, żeby nudził czy, jak to niestety ostatnio często zdarza się w przypadku polskich produkcji (np. „Sezon na leszcza”), irytował.
Mocną stroną filmu i jego motorem napędowym jest Cezary Pazura. Świetnie wypada zarówno w scenach komediowych, co raczej nie jest niespodzianką, ale także, co jest już lekkim zaskoczeniem, sprawdza się jako aktor dramatyczny. Naprawdę, Pazurze należą się za rolę w filmie Ślesickiego wielkie brawa. Z pozostałych aktorów na uwagę zasługuje też Marian Dziędziel.
Podsumowując: niespodzianka in plus. 7/10.