kiedy wszystko umiera, my bawimy się..

cinematografia naczynek połączonych - im bardziej tam na zewnątrz, w epicentrum paranoi na poziomie kolektywnym jest źle, tym bardziej nasze małe ja, strategicznie podrasowane pierwiastkami farmakologicznymi, odrealniają się w poszukiwaniu pełni, nierozerwalnie zestrojenej więzi.

idąc dalej tym tokiem rozumowania powinniśmy dojść do stwierdzenia, że czasy są naprawdę bardzo złe, ale tych parę chwil wytchnienia na pewno należy nam się.

bez takiego, bez takich, bez takiej.

rozłączy, ale zajedni nam się to wszystko w jakiejś spójni wyższej.

jeśli potęguje się jedno, pierwiastkuje się drugie.

i tak wszyscy umrzemy anyway.

let's dance.